دخترک عاشق بی گناه

دخترک با چشمان گریان پشت پنجره نشسته بود . وقتی صدای قطره های باران که به شیشه برخورد می کرد طنین انداز می شد ، در قلب دخترک ، طوفانی آشوب می کرد . چشمانش دیگر نای دیدن نداشت ، در دستهای بی حس و یخ زده اش دردی عظیم را حس می کرد . قلبش از غم فراق آتش می گرفت و قطره های باران هم دیگر تسکین دهنده دل بی تابش نبود .

این چه دردی بود که گریبانگیر دل نازکش شده بود . تمام رویاهای خیالی ذهنش را پشت پنجره بخار گرفته تنهایی اش تجسم می کرد و اشک می ریخت . از روزی که قلبش با دیدن محبوبش رنگ عشق گرفته بود ، دنیایی خیالی و قشنگ را در دلش ساخته بود . دنیایی که فکر نمی کرد هیچ طوفانی بتواند ، کم رنگش کند .

دخترک به آنسوی پنجره می نگریست و در خیالش پرنده ای را تصور می کرد که با پرواز رویایی اش توانسته بود دل کوچک دخترک را بلرزاند . صدای باد و باران همصدای ضربان قلب دخترک بود . قلبی که حس می کرد لحظاتی دیگر خاموش خواهد شد . دخترک عاشق و تنها درون دنیای ساخته ی ذهنش غرق بود و برای خودش قصه می گفت و لالایی می خواند .

حال عجیبی داشت . حس می کرد قلبش دیگر طاقت تپیدن ندارد و دلش در آتشی سهمگین می سوخت . در دنیای پشت پنجره طوفانی سرد غوغا می کرد اما تن کوچک و لطیف دخترک در تب می سوخت و آتش می گرفت . دستهایش مانند کوره آتشی بود که هر لحظه هیزمش بیشتر می شد . صورت نرم و نازکش با قطره های اشک خیس بود و گونه هایش سرخ شده بود . پیشانی سفید و کوچکش پر از قطره های عرقی بود که ناشی از تب سوزان درونش بود

حتی اشکهایش هم دیگر یارای دل عاشقش نبود . چه سخت بود لحظه های غربت و تنهایی قلبش . چه سخت بود تحمل درد عشقی که دلش را به آتش می کشید و دنیای خیالی ذهنش را طوفانی می کرد . انگشتهای نحیف اش را لای موهایش کشید و سرش را روی شیشه خیس و سرد پنجره گذاشت و هق هق گریه هایش به آسمان رفت .

دخترک از درد همچون دیوانه ها به خود می پیچید . او دیوانه بود ، دیوانه عشقی پاک ! همچون پرنده ها پرواز می کرد و به اوج آسمان می رسید . دخترک در رویا و خیالش زندگی می کرد ، درد می کشید ، اشک می ریخت ، آه می کشید ، فریاد می زد و پرواز می کرد .

قلبش از غم درونش می سوخت پرپر می شد . چرا عشق با او چنین می کرد ؟ چرا عاشقی او را دیوانه و ویرانش می کرد ؟ طاقت دوری از دنیای زیبا و خیالی اش را نداشت و دلش می خواست تا آخرین نفس در دنیای محبوبش زندگی کند . قلبش به سان طوفانهای سهمگین دریا می لرزید . نفسهایش به شماره افتاده بود و تیک تاک قلبش فضای اتاق را پر می کرد . آرام و قرار نداشت و تمام دنیا دور سرش می چرخید .

دخترک عاشق همچون پرنده ای سبکبال به آسمان خیالی اش پرواز کرد تا آرام گیرد . از این دنیای پر غم ، پر کشید تا برای همیشه کنار محبوبش در دنیای زیبایی که در ذهنش ساخته بود ، زندگی کند . مسافر رویایی و آسمانی اش او را با خود برد . او را با خود به دیار عاشقان برد ، دیاری که لحظه به لحظه انتظارش را می کشید .

او با ترک دنیا و رسیدن به دنیای محبوبش توانست به عشق رویایی اش برسد . مانند پرندگان خیالی با بالهای رنگارنگ و حریر سفید خوشبختی اش ، پرواز کرد تا کنار معشوق آرام گرفت . دخترک لحظه به لحظه سوخت تا بالاخره به آنسوی دنیای پنجره تنهایی اش رسید و در آغوش گرم معشوقش ، آرام و راحت گرفت .

در دنیای زیبایش با موهایی پریشان و حریری که مانند نسیم سفید و لطیف بود ، می چرخید و می رقصید و پرواز می کرد . با سینه ریزی از ستاره ها و گوشواره ای از مروارید درون صدف دریا و چشمانی اهورایی که همچون خورشید گرم و داغ بود ، در آسمان چشمان قشنگ و زیبای دلبرش ، زندگی را از سر گرفت و عاشقانه در آغوشش کشید و از عشق معشوقش سیراب شد . بالاخره دخترک به آرزوی قشنگ و رویایی اش رسید و در آسمان چشمان محبوبش زندگی کرد .

حسادت می کنم به آفتاب، وقتی با نوازش آرام پوستت به تو گرمی میبخشد

و حسادت می کنم به پدرت، وقتی در زیر نور گرم به او لبخند میزنی

و به مادرت هم، وقتی چند لحظه پیش از خواب به یاد تو لبخند میزند

و به اتاقت که لذت بودن با تو را همیشه می چشد

و به آینه ات که هر روز گرمی نگاهت را حس می کند

و به کوچه ات، درختهای باغچه ، چشمهایت وبه خودت، به خدایت و به این قلم که از تو گفت

کاش آن آینه ای بودم من
که به هر صبح، تو را میدیدم
می کشیدم همه اندام تو را در آغوش
سرو اندام تو با آن همه پیچ ، آن همه تاب
آنگه از باغ تنت می چیدم گل صد بوسه ی نابو به فرش که چند تار مویت را میان پرزهایش نگه میدارد و به سادگی هم پس نمی دهدحسادت می کنم به برگ گیاه، وقتی در گلدان آرام گرفته و حرکت تو از کنارش او را هیجان زده می کند و بی تاب و چرخان 

من

نمی خواهم وجود داشته باشم .

اگر باشم می خواهم اشکی باشم که از چشمانت به وجود بیایم .

بر روی گونه هایت به اوج برسم .

و آن گاه بر روی لبهایت جان دهم .